ondernemen

Cine West: De kracht van lokaal

Bas de Leijer is filmmaker. Hij huurt een werkplaats in het Wijkpaleis. Samen met buurtgenoot Mark Duursma is hij Cine West gestart. Dit jaar hebben zij een programma gemaakt rond het toepasselijke thema “de kracht van lokaal”. 

Fatma gaat voor Bollywood

Op woensdag 26 januari draait Cine West als laatste film de keuze van Fatma. Als Fatma klaar is met koken, gaat zij snel naar huis om zoals zij zelf zegt "te chillen met een fijne Bollywoodfilm." Kom je ook 'chillen' met Fatma en een fijne Bollywood?

Liefde in het Wijkpaleis ontstaat op onverwachte momenten. Mw Ganesh komt al lang naar het Wijkpaleis. Kaat ook. Beiden helpen op eigen wijze. Mw Ganesh brengt lekkers, bloemen, geeft de plantjes water en helpt Fatma met schoonmaken en snijden van de groente. Sindskort komt Kaat ook vaker op woensdagmiddag Fatma helpen in de keuken. Als Mw Ganesh en Kaat elkaar tegen komen, wordt er iets minder hard gewerkt en heel veel gelachen.

Nathalie Comans (Ministry of Knits) heeft een werkplaats op de tweede verdieping van Het Wijkpaleis. Ze is opgeleid als modeontwerper aan de Willem de Kooning Academie. Deze zomer graast dankzij haar een kleine kudde merinoschapen in de buurttuin op het Dakpark aan de Vierhavenstraat. Ze wil de wolindustrie in Nederland nieuw leven inblazen. Waarom wil zij de schapen laten grazen in Rotterdam West?

“Vanaf het begin van mijn carrière ging ik op zoek naar informatie over de materialen die ik in mijn ontwerpen gebruikte. Waar zijn de stoffen gemaakt, onder welke omstandigheden, welke materialen, verven worden er gebruikt? Deze informatie was niet voorhanden. Ik besloot dat ik aan de modewereld wilde bijdragen door een betere manier van produceren. En dus begon ik bij het begin. Welke materialen zijn er lokaal voorhanden. Wol! Maar de maakcultuur van wol is hier verdwenen en verplaatst naar de lagelonenlanden. Wat doen we bijvoorbeeld met de wol van de Texelaar, hét vleesschaap van Nederland. Dat is grove wol die niet echt geschikt is voor kleding, deze wol heeft hier geen waarde meer. Schapen scheren is tegenwoordig een kostenpost, wol brengen bij de wol-federatie kost geld.

De wol van merinoschapen is wel mooi, maar de productie is nu onder andere vanwege ’t vele transport vervuilend. In Australië en Nieuw Zeeland lopen grote kuddes. Die wol wordt in China gewassen en verwerkt tot halfproduct, en dan in andere landen tot garens gesponnen. De hoogste kwaliteit garens wordt in Italië geverfd en daarna in Bangladesh en Myanmar tot kledingstukken gebreid. Dus voordat iets bij ons in de winkel hangt, is de wol vele kilometers onderweg en weten we niets van de productie of de werkomstandigheden waarin het is geproduceerd. En ja, dan is het ook nog een goedkoop kledingstuk dat je maar een paar keer draagt. Daarom besloot ik dichtbij huis te produceren, waar ik de productieomstandigheden ken.De wol van het Nederlandse merinoschaap is heel geschikt om kleding van te maken én door het grazen dragen de schapen bij aan de biodiversiteit op het Dakpark. En als we ze scheren hebben we goede wol in plaats van ‘afval’. Door de kudde op het Dakpark – de schapen komen van de Zeeuwsvlaamse Wolboerderij Blij Bezuiden – hoop ik meer mensen te kunnen vertellen over de mode-industrie en hoe we met het Nederlandse merinoschaap die industrie een stapje duurzamer kunnen maken.”

Als symbolisch gebaar voor de reis die het Wijkpaleis heeft afgelegd, bouwt buurtbewoner en constructeur Joël Keijenemans bij de sleuteloverdracht in 2019 een Da Vinci brug van vijf bezemstelen en acht balkjes. Joël werkt met zijn Buro Civiel vanuit het Wijkpaleis. Die brug is een kunstwerk, een constructie van stokken zonder dat er een schroef of touw aan te pas komt. Toch is de brug sterk genoeg voor een mens om over te steken, wrijving en zwaartekracht doen het werk. Het constructieve principe fascineert Joël, hij wil weten hoe het in elkaar steekt en dat delen met anderen. Joël: “Als je een dimensie toevoegt wordt de brug een bol, de Da Vinci-koepel.”

Gerald de Jong, wiskundige en wijkpaleizer en ook anderen helpen hem om het principe te doorgronden en uit te denken hoe we deze constructie – met een diameter van 7 meter en 3,5 meter hoog – in de Paleistuin kunnen bouwen. Deze ‘Da Vinci dome’ is een eerste experiment. Wat gebeurt er als we de constructie laten begroeien, vakken voorzien van tentdoek, kunnen we er een reuze knikkerbaan met tennisballen in bouwen?

Het is een project van vele handen. Op zaterdagochtend wordt er aan gebouwd, de constructie is een spel van latten en bouten. Iedereen kan een handje helpen, sommige latten moeten worden ingekort, heel veel gaatjes geboord, kopse kanten geschuurd en gelakt en dan natuurlijk het spannendste deel, het in elkaar zetten, bouwen van de koepel.

Caroline Ellerbeck is illustrator werkt in het Wijkpaleis. Ze schuift regelmatig aan voor de lunch of het avondeten en dan is een praatje met de koks snel gemaakt. Op een dag dat Mixblik de keuken bestiert, raakt zij aan de praat over de blikken met wereldmaaltijden die Mixblik op de markt wil brengen. Met deze duurzame maaltijden bouwt Mixblik een sociale onderneming die vrouwen met een vluchtverleden helpt een nieuwe start in Nederland te maken.“Zo’n blik moet aantrekkelijk zijn, maar ook het verhaal van Mixblik en de vrouwen vertellen”, aldus Caroline. Zij had direct een idee, hoe een verleidelijke blikwikkel eruit ziet. “Ik vind het maken van zo’n verpakking echt een uitdagende opdracht.”

In een workshop gaan de vrouwen van Mixblik aan de slag: ze verven eerst vellen papier in één kleur, vervolgens knippen zij de vormen van de ingrediënten die zij in de maaltijden gebruiken uit, en maken zij een ontwerp voor een eigen wikkel. Het wordt al snel een kleurrijk geheel. Anisa Ali is één van de vrouwen van Mixblik. Als jong meisje in Syrië schilderde zij al graag: “ik schilderde de bloemen, de zee, de bomen, op school, maar ook thuis op de muur”. Na de workshop gaat Caroline met het materiaal aan de slag. In haar ontwerp komen niet alleen de ingrediënten voor, maar geeft zij ook de vrouwen een plek op het etiket. Anisa vindt het etiket dat Caroline heeft gemaakt mooi, de kleuren, de groentes. Ze moet wel wennen aan de ogen van de vrouwen, die vallen op: “de blik op het blik”.